Open brief aan het dappere en trotse volk van Rusland
Sylvain Ephimenco
Trouw 26 februari 2022
In de schoolbanken heb ik geleerd met welke moed en opofferingsgezindheid jullie voorouders de napoleontische invasie (1812) tot stilstand hebben gebracht. Tegenover de superieur geachte Grande Armée, toen het grootste ooit in Europa bijeengebracht, hebben de Russische soldaten heldengevechten geleverd.
Men aarzelde niet om de eigen hoofdstad Moskou in lichterlaaie te zetten om vervolgens Napoleon tot een desastreuze terugtocht te dwingen. Wat Napoleon moest ondervinden werd ook, in de eeuw daarop, het lot van Adolf Hitler. Als ik aan opofferingsgezindheid denk, memoreer ik ook de meer dan 20 miljoen levens die het verzet van jullie volk tegen nazi-Duitsland heeft gekost.
Dit zijn de twee voorbeelden die in het collectieve geheugen van de mensheid zijn gegrift: niets dapperder dan een Rus wanneer zijn moederland wordt aangevallen. De Historie weet feilloos de helden van het canaille te onderscheiden. Helaas heeft jullie moederland, sinds de 24ste dag van deze februarimaand, plots aan de andere kant van de geschiedenis plaatsgenomen.
Met de aanval op de soevereine staat en natie Oekraïne heeft jullie leider Vladimir Poetin alle internationale wetten, verdragen en morele codes geschonden. In een klap, vermenigvuldigd door talloze bommen als echo, zijn jullie door hem naar de duistere krochten van de Historie meegesleurd.
Sinds die dag worden jullie Oekraïense broeders en zusters door het vuur en de haat van deze opperterrorist verpletterd. Hun bloed en gepijnigde vlees bezaaien nu de straten en huizen van een land dat de machtshonger, wrok en paranoia van deze dictator wil vernietigen. De wereld kijkt toe, en is door zijn dreiging het atoomvuur eventueel in te zetten in een bange zoutpilaar veranderd.
De listen, leugens, manipulatie en het grof geweld van Vladimir Vladimirovitsj Poetin doen diezelfde wereld aan die andere dictator herinneren, hij die meer dan tachtig jaar geleden jullie land binnenviel. Door toedoen van Poetin is het beeld gekanteld. Hij duwt jullie volk nu richting de mesthoop van de geschiedenis, waar agressoren en bandieten door de eeuwen heen zijn gaan rotten.
Is dan alles verloren?
De grootste Russische dichters die hun liefde voor hun land hebben bezongen, hebben zich bijna nooit van hun kritische zin en opstandigheid ontdaan. Zoals Michail Joerjevitsj Lermontov (1814 -1841) die de onderdrukking van het volk door de tsaren aanklaagde. In zijn gedicht Moederland schrijft hij:
Ik houd van mijn vaderland, maar met een vreemde liefde!/Geen door bloed gekochte glorie/Geen vrede vol trotse vertrouwen/Ze wekken bij mij geen aangename droom op.
Sta dan eindelijk op, volk van Rusland! Ga met honderdduizenden de straten en pleinen van het land op. Sta op tegen de tiran en zijn kliek die je naam bevlekt en je ziel bekrast. Alleen door massaal op te staan, kunnen jullie deze oorlog beëindigen en hem dirigeren daar waar hij behoort. Op de vuilnisbelt van de geschiedenis.